To nie jest recenzja dla grzecznych chłopców. To nie jest gra dla delikatnych dusz, które mdleją przy pikselowej krwi i dostają zawału od wybuchów. Duke Nukem 3D: Legacy Edition to kopniak w ryj z półobrotu, po którym zostaje tylko kurz, dym i dźwięk ładowanego karabinu plazmowego.
W świecie, gdzie nowoczesne FPS-y często przypominają bardziej interaktywne filmy niż gry, Ion Fury wchodzi jak pięść w zęby. Nie pyta, czy jesteś gotów. Tutaj od razu dostajesz giwerę do ręki, wrzucają cię w środek miasta i mówią: „Radź sobie, jeśli umiesz.”
I nagle przypominasz sobie, jak to jest naprawdę grać.
W 1997 roku „Blood” zadebiutowało w cieniu wielkich tytułów pokroju „Quake” i „Duke Nukem 3D”, ale zamiast ścigać konkurencję, obrało własną drogę. Monolith stworzył grę, która nie przypominała niczego, co istniało wcześniej. "Blood" nie miało być grą dla wszystkich. Miało być doświadczeniem. I takim zostało.
Paradise. Miejsce z nazwą tak ironiczną, że aż boli. Tu śmierdzi zgniłym kapitalizmem, potępieniem i tanim papierosem z kiosku. Wchodzisz do tego syfu jako Koleś – typowy Amerykanin z ogonem w kucyka, bez grama empatii, z jedną misją: przetrwać tydzień.
Zapomnij o Sherlocku. Zapomnij o Batmanie. Tex Murphy to prawdziwy prywatny detektyw przyszłości: zmęczony życiem, trochę nieporadny, trochę romantyczny, ale zawsze gotowy rzucić sucharem, wcisnąć się do podejrzanej speluny i rozpracować spisek globalnych rozmiarów z butelką taniego bourbona w szufladzie.
Są gry, które próbują być grami. I są gry, które są manifestem chaosu. „Quarantine II: Road Warrior” z 1995 roku to druga porcja cyfrowej przemocy, industrialnego brudu i miejskiej paranoi w sosie techno z domieszką kwaśnych narkotyków.
Jeśli uważasz, że zawód taksówkarza to nudna robota, najwyraźniej nigdy nie jeździłeś po futurystycznym mieście opanowanym przez gangi, w którym głównym sposobem rozwiązywania problemów jest… zamontowanie karabinu maszynowego i wyrzutni rakiet na masce twojej taksówki.
W roku 2000 jedna gra odważyła się zapytać: co, jeśli wszystko, co wiesz o swoim świecie, jest kłamstwem? Deus Ex nie było tylko cyberpunkowym shooterem. Było jak spojrzenie w ciemne zwierciadło przyszłości, w którym odbija się teraźniejszość. To wciąż jedna z najważniejszych gier, jakie kiedykolwiek powstały.
W czasach, gdy RTS-y królowały, ale większość wyglądała jak kalki Command & Conquer, Blizzard odpalił bombę atomową w postaci StarCrafta. Nie tylko zrobił genialną strategię – zrobił grę, która do dziś jest uważana za jedną z najważniejszych w historii. Nie ma tu miejsca na przesadę. StarCrafta pamiętasz, bo cię sponiewierał, nauczył myśleć jak generał, przegrać jak człowiek i wygrać tak, że ręce ci się trzęsą.
W świecie, w którym gry RPG kojarzyły się z rozległymi krainami fantasy, turami, statystykami, kilometrami tekstu i bohaterami gadającymi więcej niż działającymi, Blizzard wjechał z czymś zupełnie innym – Diablo. Surowe, brutalne, mroczne.
