To nie jest recenzja dla grzecznych chłopców. To nie jest gra dla delikatnych dusz, które mdleją przy pikselowej krwi i dostają zawału od wybuchów. Duke Nukem 3D: Legacy Edition to kopniak w ryj z półobrotu, po którym zostaje tylko kurz, dym i dźwięk ładowanego karabinu plazmowego.
W świecie, gdzie nowoczesne FPS-y często przypominają bardziej interaktywne filmy niż gry, Ion Fury wchodzi jak pięść w zęby. Nie pyta, czy jesteś gotów. Tutaj od razu dostajesz giwerę do ręki, wrzucają cię w środek miasta i mówią: „Radź sobie, jeśli umiesz.”
I nagle przypominasz sobie, jak to jest naprawdę grać.
W 1997 roku „Blood” zadebiutowało w cieniu wielkich tytułów pokroju „Quake” i „Duke Nukem 3D”, ale zamiast ścigać konkurencję, obrało własną drogę. Monolith stworzył grę, która nie przypominała niczego, co istniało wcześniej. "Blood" nie miało być grą dla wszystkich. Miało być doświadczeniem. I takim zostało.
Paradise. Miejsce z nazwą tak ironiczną, że aż boli. Tu śmierdzi zgniłym kapitalizmem, potępieniem i tanim papierosem z kiosku. Wchodzisz do tego syfu jako Koleś – typowy Amerykanin z ogonem w kucyka, bez grama empatii, z jedną misją: przetrwać tydzień.
Są gry, które próbują być grami. I są gry, które są manifestem chaosu. „Quarantine II: Road Warrior” z 1995 roku to druga porcja cyfrowej przemocy, industrialnego brudu i miejskiej paranoi w sosie techno z domieszką kwaśnych narkotyków.
Jeśli uważasz, że zawód taksówkarza to nudna robota, najwyraźniej nigdy nie jeździłeś po futurystycznym mieście opanowanym przez gangi, w którym głównym sposobem rozwiązywania problemów jest… zamontowanie karabinu maszynowego i wyrzutni rakiet na masce twojej taksówki.
