Zapomnij o Sherlocku. Zapomnij o Batmanie. Tex Murphy to prawdziwy prywatny detektyw przyszłości: zmęczony życiem, trochę nieporadny, trochę romantyczny, ale zawsze gotowy rzucić sucharem, wcisnąć się do podejrzanej speluny i rozpracować spisek globalnych rozmiarów z butelką taniego bourbona w szufladzie.
W roku 2000 jedna gra odważyła się zapytać: co, jeśli wszystko, co wiesz o swoim świecie, jest kłamstwem? Deus Ex nie było tylko cyberpunkowym shooterem. Było jak spojrzenie w ciemne zwierciadło przyszłości, w którym odbija się teraźniejszość. To wciąż jedna z najważniejszych gier, jakie kiedykolwiek powstały.
Rok 1995. Internet ledwo zipie, Windows 95 dopiero się rozkręca, a gry komputerowe to albo Doom, gdzie rozwalasz demony, albo Monkey Island, gdzie próbujesz rozśmieszyć papugę używając gumowej kaczki i kapelusza kucharskiego. I nagle wjeżdża Discworld, przygodówka tak absurdalna, tak szalona i tak bardzo Terry Pratchett, że aż boli głowa – i to w ten dobry, poetycki sposób.
