To nie jest recenzja dla grzecznych chłopców. To nie jest gra dla delikatnych dusz, które mdleją przy pikselowej krwi i dostają zawału od wybuchów. Duke Nukem 3D: Legacy Edition to kopniak w ryj z półobrotu, po którym zostaje tylko kurz, dym i dźwięk ładowanego karabinu plazmowego.
Kiedy myślisz, że wszystko już widziałeś – remastery, demake’i, patche i fanowskie odświeżenia – ktoś wyskakuje z czymś, co nie tylko wskrzesza legendę, ale robi to z taką siłą, że stary Duke mógłby spokojnie wykopać Master Chiefa z jego własnej gry.
Legacy Edition nie jest oficjalnym remakiem. To fanowski Frankenstein, zlepiony z miłości do oryginału i obsesyjnej chęci wyżyłowania każdego piksela do granic. W środku masz wszystko, co dobre – klasyczne poziomy, ikoniczne tekstury, mutanty, świnki w mundurach, ale doprawione nowymi mechanikami, zmutowanym poziomem trudności i dodatkami wyciągniętymi z zapomnianych buildów, alf, prototypów i… kosmicznego piekła.
Gra się jakbyś był na wojnie. Ale na tej dobrej wojnie.
Odpalasz pierwszy level i od razu czujesz, że to nie jest zwykły Duke. Celownik chodzi ostrzej, przeciwnicy mają inny rozstaw, bronie plują śmiercią jak nigdy. Nie ma miejsca na oddech. Masz jetpacka? Lepiej naucz się go używać w ruchu, bo bez tego jesteś trupem w 30 sekund. Masz karabin? Oszczędzaj amunicję, bo tu nie ma rozdawania naboi jak w supermarkecie. Chcesz przetrwać? To walcz jak zwierzę.
A walka to brudna, chaotyczna, bolesna ekstaza. Gdy wszyscy dookoła próbują cię zabić, ty kombinujesz, czy rzucić pipe bomb przez szybę, czy wjechać z kopniakiem i zrobić rzeźnię. Legacy nie jest dla mięczaków. Przeciwnicy? Silniejsi, brutalniejsi, pojawiają się wtedy, gdy ich najmniej oczekujesz. Skrypty są jak pułapki – wchodzisz w pokój i już leci na ciebie stado piekielnych świń z shotgunami.
To nie jest „lepszy balans”. To hardkorowy survival w świecie, który cię nienawidzi. Jest jeszcze bardziej realistyczny i niesamowicie grywalny.
Estetyka? Jakby lata 90. wylały ci się na twarz.
Nie oczekuj ładnych shaderów ani ray-tracingu. Tu wszystko wali po oczach klasycznym Build Engine’owym brudem – ściany są rozmyte, światła pulsują jak na melanżu techno, a tekstury tańczą jak po LSD. I to jest cudowne. Bo Legacy nie próbuje być ładne. Ono chce być wierne, a jednocześnie dzikie.
Wygląd to jedno, ale klimat… klimat to tu wycieka z każdej szczeliny. One-linery Duke’a są nadal chamskie, seksistowskie, przerysowane – i to dobrze. Bo to nie jest gra, która próbuje się przypodobać. To gra, która mówi ci wprost: „Nie podoba ci się? To wyp*****laj.” I tak ma być.
Legacy to nie tylko nostalgia – to nowa wojna o stare zasady
Największa siła tej edycji? Ona cię nie głaszcze po głowie. Nie mówi: „hej, pamiętasz jak fajnie było w 1996?” – ona cię wrzuca w bagno i mówi: „teraz płyń, frajerze”. I albo się nauczysz pływać, albo utoniesz.
To edycja dla tych, którzy lubią się spocić przy klawiaturze, którzy kochają kiedy gra im pluje w twarz i mówi: „spróbuj jeszcze raz, leszczu”. To edycja dla tych, którzy po śmierci nie klikają rage quit, tylko ściskają zęby i ruszają znowu. Bo wiedzą, że tu nie chodzi o wygraną – chodzi o przetrwanie.
Techniczne pierdoły? Są. Ale kogo to obchodzi.
Tak, nie wszystko działa perfekcyjnie. Czasem celownik lata, czasem mysz się ślizga. Są błędy, bo to mod, nie AAA produkcja. Ale jak jesteś graczem z jajami, to ci to nie przeszkodzi. W świecie Duke’a wszystko, co nie działa, to tylko kolejna przeszkoda do rozwalenia. Kto marudzi, ten nie zasługuje na Red Keya.
Wnioski końcowe
Duke Nukem 3D: Legacy Edition to nie jest gra. To manifest. To powrót króla w najbrutalniejszej, najbardziej nieprzyjaznej, ale i najpiękniejszej możliwej formie. To oldschoolowy hołd dla wszystkiego, co było zajebiste w latach 90. – brutalność, śmiech, krew, seks, testosteron i chaos.
Nie dla każdego. Ale jeśli masz jaja, żeby zagrać – wejdź i pokaż, czy jesteś godzien. Bo Duke czeka.
🔥Ocena końcowa: 9,5/10
Za klimat, za trudność, za bezczelność. Legacy to nieoficjalny sequel, który pierze po mordzie lepiej niż połowa dzisiejszych shooterów razem wzięta.
⬇️ Skąd pobrać
Wersja legacy znajduje się tutaj (waży 719MB), ale aby można było zagrać, potrzebny jest plik GRP z oryginalnej wersji, która jest do pobrania stąd.