Są gry, które bawią chwilę. Są też takie, które zostają z tobą na lata, jak stary kumpel, z którym przetrwałeś niejedną zadymę. Jagged Alliance 2 to właśnie ten typ. Tytuł, który pachnie prochem, krwią i czystym taktycznym złotem. Żadnych kompromisów, żadnego prowadzenia za rączkę. Gra jest tak cholernie dobra, że po tylu latach wciąż nie doczekała się godnego następcy, który oddałby tę samą surowość, głębię i frajdę z planowania operacji, jak w starym dobrym filmie o komandosach na misji bez powrotu.
W skrócie
Arulco – fikcyjny kraj w Ameryce Południowej – tonie w strachu i chaosie. Rządzi nim zimna suka o imieniu Deidranna, która doprowadziła państwo do ruiny. Na miejscu lądujesz ty – najemnik z zewnątrz, zatrudniony przez wygnanego prawowitego władcę, by zorganizować siły oporu i zdetronizować królową. Brzmi banalnie? Może. Ale wykonanie – majstersztyk.
Taktyka po staremu
Rdzeniem JA2 jest walka turowa – i nie taka casualowa, jak w wielu innych grach. Tu planujesz jak na szachownicy, z tą różnicą, że każda figura ma pistolet maszynowy, granat i swoją osobowość.
System walki oparty jest na punktach akcji – masz ich ograniczoną liczbę i musisz decydować: przemieścić się, celować precyzyjnie, przeładować, czy może uciec za osłonę. Każda decyzja to potencjalna różnica między czystym headshotem a kulką w brzuch i wykrwawieniem się twojego ulubieńca w kałuży własnej krwi.
Tu nie ma „fair play”. Wróg flankuje, stosuje granaty, działa w grupie, korzysta z przewagi wysokości. Nie masz tu tysięcy HP – wystarczy jeden dobry strzał, żeby wyłączyć postać z gry na dobre. Nie jak w dzisiejszych grach, gdzie bohater tankuje tuzin kul jak nic. Tutaj śmierć boli.
To gra, w której po godzinie kombinowania wygrywasz starcie i siedzisz z bananem na ryju, bo wszystko zadziałało idealnie. Satysfakcja absolutna.
Najemnicy z charakterem
Jedną z największych zalet JA2 jest zestaw najemników, jakich możesz wynająć. To nie są jakieś randomowe, bezpłciowe pionki. Każdy z nich to osobna postać z własnym charakterem, historią, głosem, stylem walki i… sympatiami oraz antypatiami.
Niektórzy się lubią – inni nie mogą na siebie patrzeć. Weź do drużyny dwóch, którzy się nienawidzą? Spodziewaj się spięć, a nawet tego, że ktoś odejdzie w cholerę. Z drugiej strony – jak zgrana ekipa zaczyna działać razem, to masz wrażenie, że prowadzisz prawdziwy oddział.
Teksty? Mistrzostwo świata. Czasem głupie, często zabawne, albo totalnie absurdalne – ale cholernie klimatyczne. Wiesz, że nie grasz w poważny dramat wojenny, tylko w pulpowe kino akcji lat 80. I to jest piękne.
Tutaj chłoniesz każde słowo, bo każdy NPC, każda rozmowa, każda decyzja może coś zmienić. Pomagasz, zastraszasz, przekupujesz – i widzisz realne konsekwencje. Tutaj świat jest zimny, wrogi i nie wybacza błędów. A właśnie dlatego daje taką satysfakcję, kiedy wygrasz potyczkę z oddziałem uzbrojonym po zęby, mając tylko scyzoryk i trochę jaj.
Polityka, handel, walka o serca ludzi
To, co najbardziej imponuje w JA2, to swoboda działania. Możesz iść gdzie chcesz, jak chcesz i kiedy chcesz.
Przejąć miasta – jak chcesz. Zatrudniać najemników – których chcesz. Zabezpieczać kopalnie, szkolić milicję, rekrutować cywili, przekonywać lokalnych watażków, zdobywać poparcie ludu, walczyć o morale – wszystko zależy od ciebie.
Nie ma „jednego słusznego sposobu” na rozegranie gry. Możesz działać po cichu, albo robić piekło na ziemi. Wysłać jednego snajpera albo drużynę z granatnikami. Możesz też próbować grać dyplomatycznie – nie wszyscy są od razu wrogami.
To sandbox w czystej postaci – tylko że nie jesteś chłopcem z mieczem, tylko dowódcą najemników, którzy za odpowiednią kasę zrobią wszystko, czego potrzebujesz.
Klimat jak z dobrego filmu wojennego klasy B
Muzyka – świetna. Prosta, elektroniczna, idealnie oddająca napięcie i klimat niepokoju.
Dźwięki broni – konkretne. Dialogi – pełne klimatu, z dubbingiem, który do dziś się cytuje wśród fanów. Niektóre teksty najemników przeszły do legendy.
Grafika? No jasne, że dziś wygląda archaicznie. Ale klimat? Miazga. Od muzyki, przez dialogi, po teksty – wszystko buzuje ironią, czarnym humorem i oldschoolowym klimatem fachowców do wynajęcia, którzy nie przyszli tu po medale, tylko po forsę i może odrobinę satysfakcji z dobrze wykonanej roboty.
Mody, community i życie po premierze
Po premierze gra żyje do dziś dzięki modom. 1.13 to legendarna wersja, która dodaje tonę opcji, broni, mechanik, przeciwników i możliwości personalizacji. Są mody przenoszące grę do Wietnamu, Europy Wschodniej, futurystycznych klimatów. Jeśli wkręcisz się w JA2, to masz materiał na setki godzin grania i eksperymentowania.
Podsumowanie: legenda, którą trzeba znać
Jagged Alliance 2 to nie gra dla każdego. Jest trudna, wymaga myślenia, cierpliwości i planowania. Ale jeśli wciągnie – nie puści. To tytuł, który powinien być w podręcznikach: jak zrobić idealną grę taktyczną.
Bez przesady można powiedzieć: JA2 to gra kultowa. Nie dlatego, że była nowatorska. Tylko dlatego, że do dziś nikt nie zrobił lepszej.
🔥Ocena końcowa: 10/10 (dla fanów strategii i klimatów najemniczych).
Dla casuali – pewnie 6/10, bo się odbiją od poziomu trudności i braku tutoriali. Ale dla twardzieli, którzy lubią przejmować kontrolę nad światem i nie boją się krwi, potu i łez – pozycja obowiązkowa.